Iedereen heeft vooroordelen. Hoe graag je ze ook niet wil hebben er is altijd weer dat stemmetje in je hoofd die je op andere gedachte brengt. Of het nu om de enorme hype rond het Corona virus of de black lives matter discussie. We hebben weer direct ons oordeel klaar. Neem de 17 miljoen coaches bij de koffiemachine die hun visie geven op het Nederlandse elftal.
Ik probeer te leven met zo weinig mogelijk vooroordelen, maar eerlijk gezegd vind ik dat eigenlijk helemaal niet zo makkelijk. In het dagelijkse leven heb je vaak in 7 seconden je oordeel over iemand klaar. En ja daar wil ik in dit dagboek toch iets overschrijven. Kijk je kunt een vooroordeel hebben en daar op terug komen en je vooroordeel bijstellen. Mijn vooroordeel ga ik jullie eerlijk opbiechtte omdat ik me er tot op de dag van vandaag nog steeds voor schaam. Het is alweer jaren geleden maar toch komt die gedachte steeds weer terug. Ik zal je niet langer in spanning laten en mijn verhaal opbiechten.
Het was een aantal jaar na 9-11. Ik was uitgenodigd voor een meeting in Denemarken bij een van onze belangrijkste leveranciers. Kennelijk was dit bezoek zo belangrijk voor onze leverancier dat we op de luchthaven in Eindhoven werden opgehaald met de compagny private jet. Toen ik van huis vertrok (ik woon dicht bij de luchthaven) was ik even in paniek want ik was mijn paspoort kwijt. Na het overhoop halen van de la waar hij normaal ligt en verschillende momenten van wanhoop was het huilen me nader dan het lachen. En ineens had ik dat heldere moment en wist ik het zeker hij ligt nog in mijn auto. Ik stopte snel alle rommel terug in de la en rende naar mijn auto om vervolgens mijn paspoort terug te vinden. Ik start de auto reed weg en denk oooooo nu laat ik mijn koffer thuis staan Omdraaien koffer gepakt en op weg naar de luchthaven. Ja je raad het al, te laat. Ik parkeerde mijn auto op een gereserveerde plaats en daar stond de stewardess van het vliegtuig mij al op te wachten. Een keurig gekleden dame in company outfit lachte mij toe. Doet u maar rustig aan we hebben uiteraard op u gewacht. Ik deed de klep van mijn auto open en de stewardess pakte mijn koffer uit de auto voordat ik hem überhaupt zelf kon pakken. Ik vroeg de vrolijke dame nog “laat mij mijn koffer dragen”nee zei ze vriendelijk dat doe ik graag voor u mijnheer van Mildert. We liepen verder en werden door een achterdeurtje het vliegveld opgeleid. Bijzonder daar aan was dat we geen controle van een douane faciliteit hebben gehad maar tot daar aan toe.
Bij de Jet aangekomen stapte ik in en werd ik door mijn collega’s op een typische manier ontvangen. Echt iets voor Anphil, woont om de hoek en komt dan nog te laat.
Ik nam plaats in de prachtige mooie lege leren fauteuil. En keek vol trots rond in dit prachtige vliegtuig. Alles was aan boord. Lekkere snacks, champagne en alles wat je hartje begeert. De stewardess die mijn koffer had getild ging voor in het vliegtuig staan, deed de veiligheidsinstructies, gaf ons uitleg over al de mogelijkheden die het vliegtuig had en wenste ons een prettige vlucht. Tot zover klinkt het allemaal nog logisch. Maar toen kwam mijn paradigma shift. De stewardess liep naar voren. En ik schaam me nog steeds. Ze stapte achter de stuurknuppel zetten haar hoofdtelefoon op starten het vliegtuig en taxiede naar de startbaan en vloog weg. (SHIT) Ze was de gezagsvoerder. Slik dat was even een echte paradigma shift. Al mijn vooringenomen vooroordelen zal ik nooit meer uitspreken of in mijn hoofd toelaten.
Als je je laat leiden door je meningen, en je ideeën niet op feiten baseert of nooit bijstelt, kunnen vooroordelen heel vervelend worden.
